bedrijfsnieuws over Jacob-Abraham-Camille Pissarro, de „Molenaar“ van Impressionisme

 

Jacob-Abraham-Camille Pissarro, de „Molenaar“ van Impressionisme

 

Camille Pissarro (10, 1830 Juli - November 13, 1903) was een Franse Impressionistmeester, geboren in St. Thomas, Antillen, en stierf in Parijs in 1903.

 

Een jaar vóór zijn dood, Gauguin in Tahiti schreef: „Hij is mijn leraar.“ Drie jaar na zijn dood, was Cézanne, de „vader van het moderne schilderen“, in zijn catalogus van tentoongestelde de werken. Eerbiedig ondertekend „Paul Cezanne, student van Pissarro“.

 

Camille Pissarro, onder de Impressionistmeesters, Pissarro is de enige schilder die aan alle 8 Impressionisttentoonstellingen heeft deelgenomen, en kan als meest bepaalde meester van de Impressionistkunst worden beschreven. Pissarro is een verenigbare Impressionistschilder, een pionier van Impressionisme, en is genoemd geworden „Molenaar“ van Impressionisme.

 

Pissarro toonde een levendige belangstelling voor kunst van een vroege leeftijd, maar het was niet tot de leeftijd van vijfentwintig dat hij de kans om aan Parijs had te komen in aanraking met de kunstwereld te krijgen. Hij ontmoette de schilder Corot in Parijs en recentere ontmoete Monet, Cezanne, Bazier, Renoir en Sisley in zijn privé studio. Zijn vroege schilderijen van Parijse landschappen werden geselecteerd voor officiële tentoonstellingen tussen 1864 en 1870.

 

In 1870, ging hij naar Londen aan de oorlog ontsnappen; na zijn terugkeer, werden zijn werken niet meer goedgekeurd door de officiële salons, en zijn lot werd dicht gebonden aan dat van de Impressionisten. Als andere Impressionisten, werd zijn werk ook beïnvloed door Japans artikel. Hij drukt eigentijdse landschappen met heldere kleuren en het trillen penseelstreken uit.

 

Met een sterke nieuwsgierigheid, onderzoekt Pissarro ook constant nieuwe technieken.

 

Tussen 1885 en 1890, volgde hij later de schilder Georges-Pierre Seurat in Pointillisme, maar keerde naar zijn originele techniek terug.

 

In 1892, hield de handelaar durand-Luel belangrijke retrospective voor hem. Sedertdien heeft Pissarro gewijd zich aan het afschilderen van stedelijke landschappen, vooral Parijse streetscapes die van een panoramisch gezicht, zich op de drukke straten en de stegen concentreren, en dergelijke werken verdienden hem uiteindelijk een internationale reputatie.

 

Impressionistschilder

 

Het impressionisme is een school van het schilderen geboren in Frankrijk in de tweede helft van de 19de eeuw, en zijn vertegenwoordigers omvatten Monet, Manet, Camille Pissarro, Renoir, Sisley, ontgassen, Morisot, Bazieu en Paul · Cezanne, enz. Zij erften de traditie van Franse de schilderscourbet van de Realismevoorganger van „het maken van kunstgezicht het eigentijdse leven“, en bevrijdden verder hun verwezenlijking van afhankelijkheid van thema's zoals geschiedenis, mythologie, godsdienst, enz., en deden het traditionele het schilderen programma om verhalen van de hand te vertellen. Beperkt die, gingen de kunstenaars uit de studio worden gelopen, diep in de gebieden, de dorpen, en de straten, en zetten de verse en levendige waarneming van aard in de eerste plaats, nam zorgvuldig het natuurlijke landschap gebaad in licht, gestreefd en begrepen naar de warme en koude veranderingen en de interactie van kleuren waar, en maakte de snelheid van het begrijpen van het voorwerp naar believen, maar nauwkeurig, registreert de continu veranderende licht en kleurengevolgen voor het canvas, verlatend een kortstondig en leeftijdloos beeld. De manier om in direct extern licht, de levendige gevangen indrukken en de stijlen te schetsen het stelt, kan niet maar wordt gezegd om het bereidende werk van Impressionist het schilderen en een revolutie te zijn in het schilderen voor. De invloed van de beweging van de Impressionistkunst spreidde over het hele land, en bereikte briljante verwezenlijkingen uit. Tot op heden, blijven hun werken de populairste kunstschatten van mensheid.

 

De impressionistschilders zijn verdeeld in twee types: zware licht en kleur, en het zware modellering en schetsen. De eerstgenoemde wordt vertegenwoordigd door Monet en Renoir, wordt de laatstgenoemde vertegenwoordigd door Degas, en Camille Pissarro is binnen - tussen.

 

 

Camille Pissarro is een verenigbare Impressionistschilder. Zijn betekenis aan Impressionisme is zelfs nog meer dan dat van Monet. Zijn hoog moreel karakter wint de bewondering van iedereen. Voor de Impressionisten, is hij de ouder van deze losse familie. De mensen eerden hem als Impressionist Mozes (de boodschapper van God, de leider van Israelites).

 

Camille Pissarro kan de „steunpilaar“ van de Impressionistgroep worden genoemd. Hoewel de „sociale populariteit“ van verscheidene andere Impressionistmeesters groter is dan van hem, is de algemene rol nog verschillend.

 

Cezanne, Gauguin, enz. allen riepen zich de studenten van Pissarro. Hij is de enige schilder om aan alle 8 Impressionisttentoonstellingen deelgenomen te hebben. Geen kwestie hoeveel druk er van de buitenwereld is of hoeveel interne geschillen er zijn, Pissarro volhardt stil, aantrekkend Cezanne, Gauguin, Seurat, Signac en anderen om aan de groepstentoonstelling deel te nemen.

 

Camille Pissarro, dat uit een familie van handelaars kwam, aarzelde om in zaken met zijn vader te gaan. Maar toen hij aan Frankrijk het schilderen kwam bestuderen, leefde hij in verlegenheid en zijn schilderijen konden niet worden verkocht, zodat moest hij als schilder werken om het leven te maken. Maar hij zei: „Het schilderen maakt me gelukkig, is het mijn leven, niets anderskwesties.“ Na het lezen van zijn 1867 „Jallais, Pontoise“, riep de schrijver Zola hem het „derde van onze tijd“. Één van de vier grote schilders. Zijn penseelwerk is stevig en uitgebreid, en hij heeft de traditie van een meester. Zulk een mooie beeld kan slechts door een eerlijke persoon worden gemaakt.“

 

Pissarro ook bewonderde eens de stijl van de stichter van Pointillisme, George Seurat, en schilderde sommige werken met deze techniek, maar hij realiseerde spoedig dat het Pointillisme niet geschikt voor zijn temperament was, en hij moest nog het eerlijk gebruiken. Creeer uw eigen stijl. Dit 1873 het schilderen „Pontoise: De hellingen van de Kluis“ schijnt om mensen te maken de verse lucht van het platteland ruiken. De oude boer, die zich op de landbouwtijd concentreerde, gemaakt tot mensen voelt een beetje zoals Pissarro zelf. Voorbij de leeftijd van 60, zijn beter leven, maar hij kon niet wegens beenziekte lopen, zodat schilderde hij door het venster elke dag tot zijn dood.

 

Het representatieve werk

 

De hellingen van de Kluis

Pissarro was een Deense burger toen hij op 10 Juli, 1830 geboren was. Zijn ouders wilden hem een carrière in zaken nastreven, maar hij had een veel belang in kunst sinds kinderjaren, en kwam in geen contact met kunst tot de leeftijd van 25. Pissarro keurde het Japanse onduidelijk beeld ontwerpen goed, uitdrukkend eigentijdse landschappen met heldere kleuren en het trillen penseelstreken. Pissarro was eigenlijk een landelijke landschapsschilder, die zijn beste proberen om de eenheid van de mens en het milieu uit te drukken, voeding te trekken van het, en de harmonie van huizen en platteland uit te drukken.

 

„Pontoise: De helling van Kluis“ was geschilderd twee die jaar na de Pissarro-familie naar Frankrijk is teruggekeerd, en de familie leefde in Pontoise 10 jaar. Pissarro en zijn familie levend in afzonderlijke huizen in de Kluisbuurt van de Pontoise-Hoogten, die nieuwere gebouwen zijn, maar er ook niet ver weg een oude stad, met zowat 17 - de de 18de eeuwbouw is.

 

Deze gebouwen lijken stevig en oud in het schilderen van Pissarro, en het gehele schilderen heeft een gezonde landelijke atmosfeer, die een mollige en oude indruk geven, met naakte bomen, rokende schoorstenen en goed-geploegde gebieden. Het vroege de herfstlandschap van de stad verdiept deze indruk.

 

De macht in het beeld wordt uitgedrukt komt eerst uit de scherp gelaagde samenstelling die. De auteur creeert opzettelijk een sterk contrast tussen het geheel van het gebouw en de bomen, maar ook van de vage harmonie tussen de kleuren. Greens en de blauw, greys en beiges, en zelfs de rood van de schoorsteenpijpen worden verbannen aan de achterbrander zonder enige nutteloze glans toe te voegen. Boven het dikke huis op het recht, schetsen de bomen een poëtisch patroon. Dit zigzagpenseelwerk, Pissarro waarbij goed is, maakt trillend het beeld lijken en verhoogt het praktische effect van de diagonale lijnen. De ogen van mensen zullen natuurlijk naar het bovenste gedeelte van het schilderen - Mathuran-Kasteel gaan.

 

Lord Lynn Railway Station

Op zijn 25 jaar, werd Pissarro aangetrokken door de Corot-landschapsschilderijen van de Barbizon-school bij de Wereldexpositie, die hem bepaalde om de artistieke weg van landschap te nemen schilderend al zijn leven.

 

Later, maakte hij een speciale reis om Corot te bezoeken, en kreeg begeleiding en het onderwijs van Corot. In de medio-jaren '60, nam Pissarro aan de Salontentoonstelling deel als student van Corot, en tot de jaren '70, werd zijn het schilderen stijl nog beïnvloed door de stijl van Corot. In dit werk, voelen wij duidelijk het gebruik van de expressieve technieken van Corot.

 

In dit werk, zijn de zuivere en verse blauwgroene toon van de stijl van Corot en de eenvoudige en elegante, stille atmosfeer met klassieke charme duidelijk, en de het schilderen methode is kalm.

 

De „Weg aan Lufsiène“

Het leren van Pissarro van Corot was in geen geval een imiterende imitatie, maar een unieke gevoelige waarneming. Hij integreerde het schilderen van Corot volkomen methode in zijn originele bekwame vaardigheden en ongebreidelde stijl, en verscheen in een zeer natuurlijke vorm. op het scherm. Wat wij in deze „Weg aan Lufoussiene“ zien is niet alleen de schaduw van Corot, maar meer van de eigen verse lucht van Pissarro, heldere zonneschijn, zachte en verreikende bewolkte hemel, die de betekenis van tijd geven, zijn de ruimte en de kleur van mensen prachtig, en het realisme van deze indruk kan geheugen van iedereen oproepen alsof zij daar waren.

 

„Indruk van het Dorp, de Winter“

In deze die „Indruk van het Dorp, hebben de Winter“, Pissarro wordt geprobeerd om zijn originele fijne penseelstreken met de grotere, stabiele en stevige penseelstreken van Cezanne, en de kleuren te vervangen ook een eenvoudige overgang tussen warm en koude gelijkend op de stijl van Cézanne. De kleurenblokken zijn dik en vlak, en het beeld is volledig van sterkte en gewicht. Maar het gehele beeld is levendiger en warm dan Cezanne.

 

„Moestuin en Bloeiende Bomen: De lente in Ponte Oise“

Pissarro behoort werkelijk tot de representatieve werkzaamheden van de vroege Impressioniststijl. Het werd eind jaren zeventig gevormd. De Moestuin en de Bloembomen van de schilder de „: De lente in Ponte Oise“ in 1877 is typischer. Hij gebruikt kleine slagen om vormen te trekken, en de overgang van kleurenconfiguratie is zeer subtiel, rijk, regelmatig en dik, wat de vertrouwde Pissarro-het schilderen methode is. Dit soort het schilderen heeft gelijkenissen met het recentere Seurat-pointillisme, maar het binnentemperament is verschillend. Dit het schilderen geeft mensen een betekenis van gemak, vreugde en vitaliteit. De kunstenaar is als een zanger, die het verleidelijke landschap van de lente met vrolijke penseelstreken complimenteren.

 

„Montmartre-Straat“

Toen Pissarro het rijpe stadium van zijn recentere jaren inging, sloot hij de interferentie van externe het schilderen methodes uit, en toonde de buitengewone vaardigheden en de grootsheid van een zekere schilder van de impressionistveteraan. Tijdens de recentere periode, schilderde hij hoofdzakelijk drukke steden en straatgebouwen, en hij nam meestal een panoramisch gezicht. In zijn recentere jaren, schilderde hij boven straatscènes van zijn slaapkamer. Deze „Montmartre-Weg“ is representatief.

 

Dit is een panorama van de Montmartre-Weg. Beide kanten van de straat zijn volledig van beelden. De menigte stroomt en het verkeer is bezig. wegens de brede hoek van mening, zijn er vele gebouwen, en de stroom van auto's en paarden is zeer klein. Het kan slechts met dikke kwaststreken worden getrokken. Nochtans, kijkt het speciaal. Levendig, gekoppeld aan nauwkeurig perspectief, de stroom van voertuigen en mensen in het schilderen schijnt om zich in het schilderen te bewegen, die de bezige en levendige scènes van een moderne stad afschildert. Het kondigt de scène aan dat de 20ste eeuwfuturists aan het af:schilderen-snel bewegende ritme van moderne steden scherp waren. Bij dit het schilderen, is de samenstelling groot, is de straatscène plechtig en groot; de kleuren zijn rijk en zacht, in het contrast van koele en warme kleuren, volledig van overgangen van medio-tonen, die een gevoelige en gevarieerde grijze toon vormen, maar zeer helder, toont het het licht volledig is, zijn de kwaststreken zelfs en levendig, en de ruwheid en het detail zijn geïntegreerd, tonend de unieke artistieke stijl van Pissarro.

 

Andere werken

De andere zes werkzaamheden door Pissarro in Peking zijn de „Zegen en het Louvre“, de „Boulevard in het Hout in de Sneeuw“, de „Oogst van Monfoucault“, het „Asiel van Errani“ en de „Tuin van Kluis“. Een Hoek en Rue Enélie dichtbij Pontoise.